
O szczęściu
- Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012
- Liczba stron: 576
Łatwiej znosi się złą rzeczywistość, gdy się od niej myślą do lepszej odbiega.
(z Przedmowy do wydania pierwszego i drugiego, Warszawa 1939 - Kraków 1947)
Długo oczekiwane wznowienie klasycznego już dzieła Władysława Tatarkiewicza. Stanowi próbę zestawienia wszystkiego, co obiektywnie można o szczęściu powiedzieć.
Autor pisał swą książkę z zamierzeniem, by zawierała nie tylko to, co sam o ludzkim szczęściu myśli, ale także, co myśleli i myślą o nim inni; chciał, by książka przedstawiała rzecz jak najwszechstronniej.
(z Przedmowy do wydania trzeciego, Warszawa 1962).
Rozpatrywane są tu więc zarówno zagadnienia teoretyczne, jak i praktyczne, historyczne (informacje o ludzkich poglądach na szczęście), systematyczne, opisowe, normatywne, a także językowe (analiza wyrazu szczęście i wyrazów pokrewnych), psychologiczne (analiza doznawania szczęścia), socjologiczne i etyczne.
Książka z kategorii wielkich!
Jedna z podstawowych lektur na wszystkich studiach humanistycznych.
Władysław Tatarkiewicz
(1886-1980); wybitny humanista, filozof, historyk filozofii, estetyk i historyk sztuki, etyk, wykładowca, nauczyciel kilku pokoleń filozofów; w latach 1919–21 profesor filozofii uniwersytetu w Wilnie, 1921–1923 — estetyki i historii sztuki współczesnej uniwersytetu w Poznaniu, 1923–1961 — filozofii Uniwersytetu Warszawskiego; od 1928 roku członek TNW, 1930–1951 — PAU, od 1956 roku — PAN.
Badania naukowe Tatarkiewicza koncentrowały się na zagadnieniach estetyki i historii filozofii oraz historii sztuki, zwłaszcza nowożytnej.
Autor wielu prac z zakresu etyki. Odczyty Tatarkiewicza z zakresu filozofii i historii sztuki, wygłaszane w wielu zagranicznych ośrodkach naukowych, przyczyniły się do popularyzacji osiągnięć polskiej nauki. Jego Historia filozofii (t. 1–2 1931, wydanie 12 1990, t. 3 1950, wydanie 9 1990), stanowiła w Polsce przez wiele lat podstawowy akademicki podręcznik filozofii.
Inne prace: Rządy artystyczne Stanisława Augusta (1919), O szczęściu (1947, wydanie 9 1990), Skupienie i marzenie (1951), Dominik Merlini (1955), Łazienki warszawskie (1957, wydanie 3 1972), Historia estetyki (t. 1–2 1960, wydanie 4 1988–89; t. 3 1967), O sztuce polskiej XVII i XVIII wieku (1966).
W 1966 roku Tatarkiewicz otrzymał nagrodę państwową I stopnia, a w 1979 roku — specjalną nagrodę państwową.